Η Σαντορίνη, το λαμπερό στολίδι του Αιγαίου, έχει μεταμορφωθεί σε κάτι πρωτόγνωρο. Οι εικόνες του καλοκαιρινού πανικού, των ορδών τουριστών που γεμίζουν τα σοκάκια της Οίας και του Φηροστεφανίου, έχουν δώσει τη θέση τους σε μια απόκοσμη σιωπή. Δεν είναι η συνηθισμένη ηρεμία του χειμώνα, είναι κάτι διαφορετικό, σχεδόν απόκοσμο.
Μετά την αποχώρηση πάνω από 11.000 κατοίκων, εκ των οποίων οι περισσότεροι εργαζόμενοι της εστίασης και του τουρισμού, το νησί δείχνει πιο έρημο από ποτέ. Η εικόνα των κλειστών μαγαζιών, των εγκαταλελειμμένων ενοικιαζόμενων καταλυμάτων και των αδειανών σοκακιών δημιουργεί ένα σκηνικό που θυμίζει περισσότερο ταινία θρίλερ παρά έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς στον κόσμο.
Όταν πέφτει η νύχτα, η αίσθηση ερημιάς γίνεται ακόμα πιο έντονη. Ο άλλοτε φωτισμένος πεζόδρομος στα Φηρά είναι βυθισμένος στο σκοτάδι, τα εστιατόρια που κάποτε έσφυζαν από ζωή έχουν κατεβασμένα ρολά και οι σκιές των κλειστών καταστημάτων προσθέτουν μια μεταφυσική διάσταση στην ησυχία. Ελάχιστα μαγαζιά παραμένουν ανοιχτά κι αυτά είναι κάποια ταχυφαγεία.
«Δεν υπάρχει ψυχή έξω μετά τις 8 το βράδυ», λέει ένας από τους λιγοστούς κατοίκους που επιμένουν να μένουν στο νησί παρά την έντονη σεισμική δραστηριότητα. «Ησυχία απόλυτη, σαν να ζούμε σε ένα σκηνικό που περιμένει την επιστροφή της ζωής», συμπληρώνει.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας, η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Οι καφετέριες που αποφάσισαν να παραμείνουν ανοιχτές λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας, καθώς οι σερβιτόροι και οι μάγειρες που δούλευαν μέχρι πρόσφατα έχουν φύγει. Άλλες επιχειρήσεις κατέβασαν ρολά, αδυνατώντας να αντέξουν την απότομη μείωση της κίνησης.
Η γη που τρέμει και η ψυχολογία των κατοίκων
Σαν να μην έφτανε η αίσθηση εγκατάλειψης, οι σεισμικές δονήσεις που καταγράφονται τις τελευταίες ημέρες έχουν εντείνει τη βαριά ατμόσφαιρα. Μικροί και μεγαλύτεροι σεισμοί ταρακουνούν τη γη, προσθέτοντας ένα στοιχείο αβεβαιότητας και φόβου.
«Οι δονήσεις μας κάνουν να νιώθουμε ακόμα πιο μόνοι», παραδέχεται μια κάτοικος του νησιού. «Δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις, να μοιραστείς αυτό που νιώθεις. Η απόλυτη σιωπή συνδυασμένη με τη γη που τρέμει… Δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την ψυχική υγεία», ανέφερε.
Πράγματι, η απότομη απομάκρυνση χιλιάδων ανθρώπων, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια που δημιουργούν οι σεισμοί, έχει καταστήσει τη Σαντορίνη ένα νησί – φάντασμα, όπου η μοναξιά βαραίνει διπλά.
Τώρα, το νησί μοιάζει να περιμένει. Να εκτονωθεί αναίμακτα η σεισμική δραστηριότητα και να επιστρέψουν οι εκτοπισμένοι…
«Ακουγόταν σαν ένα καζάνι που βράζει»
«Από την Παρασκευή και μετά ήταν πιο έντονες οι δονήσεις και άρχισε η ανησυχία, ενώ το Σάββατο κουνούσε ακόμα περισσότερο. Από το μεσημέρι του Σαββάτου κουνιόμασταν κάθε 20 λεπτά και αυτό συνεχόμενα. Δεν ήθελα να φύγω, και κανείς μας δεν ήθελε. Με πολύ βαριά καρδιά φύγαμε. Είναι τα σπίτια μας εκεί και ο τόπος μας», ανέφερε η Σίλια, εξηγώντας πως την Κυριακή ένιωσε ότι είχε έρθει η στιγμή να εγκαταλείψει τη Σαντορίνη.
«Ήταν σχεδόν όλοι οι σεισμοί αισθητοί, χωρίς μεγάλη διάρκεια, αλλά είχαν αυτό το βουητό, που ακουγόταν σαν ένα καζάνι που βράζει. Δεν είναι τόσο ο φόβος, αυτό που μας οδήγησε να φύγουμε, αλλά ο εκνευρισμός. Αυτό το διαρκές κούνημα, σε συνδυασμό με το ότι δεν γνωρίζαμε αν αυτός είναι ο κύριος σεισμός, αν θα έρθει, πότε θα έρθει ή αν θα ακολουθήσουν άλλοι, δημιουργούσε ένα τρομερό κλίμα εκνευρισμού».
