Ατελείωτη θλίψη. Συσσωρευμένη οργή. Μία τραγωδία που γέννησε τα χειροτέρα συναισθήματα και μία μητέρα, η κυρία Μαρία Καρυστιανού, να θρηνεί το χαμό της κόρης της, Μάρθης και συνάμα να παλεύει για τη δικαίωση των 57 ψυχών και των συγγενών τους.
Ένας χρόνος μετά το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, ένας χρόνος μετά τη δολοφονία πάνω στις ράγες, ένας χρόνος από το βράδυ που πάγωσε ολόκληρη η Ελλάδα.
Η Μαρία Καρυστιανού είναι η “μητέρα των Τεμπών”. Η πρόεδρος Συλλόγου Οικογενειών Θυμάτων είναι το πρόσωπο του αγώνα για τη δικαίωση, είναι η γυναίκα που σηκώνει στις πλάτες της το σταυρό του μαρτυρίου, αλλά και όλη την προσπάθεια για να δικαιωθούν τα 57 θύματα.
Συνεχίζει και θα συνεχίσει μέχρι τέλους και θα φωνάζει για να ακουστεί. Δεν είναι κανένας πόνος βουβός. Είναι η κραυγή του πόνου και της αγανάκτησης, είναι οι φλέβες που πετάγονται από τον λαιμό και τα μάτια που δακρύζουν, είναι η δύναμη για να σταθείς μπροστά στην τραγωδία και να αντιμετωπίσεις την απώλεια, αλλά και τους ενόχους. “Δεν έχω πενθήσει ακόμα το παιδί μου. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μη κάνω κάτι γι’ αυτούς που μου το σκότωσαν”, λέει στα livetalks του Cretalive η κ. Καρυστιανού με αφορμή την τραγική επέτειο του ενός χρόνου. Και όσες φορές η φωνή πήγε να “σπάσει, άλλες τόσες με μία βαθιά ανάσα ανέκτησε τη δύναμή της για να ακουστεί παντού. Καθένας που την ακούει, κλίνει το γόνυ. Είναι το λιγότερο απέναντί της.
